Het is gebruikelijk dat daders halve waarheden of ronduit leugens vertellen. Ze komen op eerdere versies van hun verhalen terug. Dat maakt hen extra verdacht.

Op die wijze proberen ze zichzelf vrij te pleiten.

In de Deventer Moordzaak ligt dat heel anders. De verdachte Louwes heeft van meet af aan consistente en correcte verklaringen afgelegd. Geen gedraai, geen gekonkel. Gewoon, zo is het gegaan en niet anders.

Hij heeft steeds precieze, controleerbare verhalen verteld.

Of het nu ging om zijn bezoek aan mevrouw Wittenberg op donderdagmorgen om een grafrechtenbrief op te halen.

Of over zijn telefoontje vanaf de A28 tussen Harderwijk en ‘t Harde (en niet vanaf ‘t Harde)

Of over de schilders of dakbedekkers met ladders vlakbij het huis van mevrouw Wittenberg.

Steeds bleken zijn verklaringen correct te zijn.

Hoe anders ligt dit aan de zijde van het OM dat met leugens en halve waarheden (en ook nog blunderend) het bewijs tegen Louwes sluitend probeert te krijgen.

Of het nu gaat om de geuridentificatieproeven die niet correct zijn uitgevoerd.

Of het lange tijd blijven beweren dat Louwes op donderdagmorgen niet op bezoek bij mevrouw Wittenberg was geweest, ondanks een getuigenverklaring van de werkster.

Of verklaringen van getuigen die hadden verklaard mevrouw Wittenberg op vrijdag nog te hebben gezien, zodanig op papier te zetten (bijvoorbeeld: meent te hebben gezien in plaats van heeft verklaard te hebben gezien) dat de lezer ernstig twijfelt aan de waarde van de verklaring.

Of jarenlang blijft stellen dat Louwes belde vanaf ‘t Harde terwijl hij vanaf het eerste begin had verklaard dat hij belde tussen Harderwijk en ‘t Harde, waarschijnlijk in de buurt van Nunspeet. Vergissing of opzet?

Het is de Waarheid tegenover de Leugens.

Om met de huidige minister van VWS Hugo de Jonge te spreken: Hier is geen kruid tegen gewassen.