Het moet vele lezers van het boek Leugens over Louwes van Prof. Derksen hebben verbaasd dat geen van de magistraten die hij in zijn boek voor leugenaar uitmaakte, hiertegen openlijk bezwaar maakten. Ze eisten geen rectificatie, ze lieten het gewoon passeren. Dit valt nog een beetje te billijken wanneer een willekeurig iemand uit boosheid iets dergelijks roept, maar in dit geval is het niet de eerste de beste. Prof. Derksen is niet zo maar iemand. Een wetenschapsfilosoof met een grote reputatie die door zijn boek de vrijlating van Lucia de Berk wist te bewerkstellingen. En dan laat je je dat gewoon zeggen?

Vreemd genoeg is hieraan in juridische kringen nooit openlijk aandacht besteed. Ook de podcast De Deventer mediazaak liet het ongenoemd.

Vorige week verscheen Derksens tweede boek over de Deventer moordzaak: De Deventer karaktermoord. Zeer de moeite waard. Het toont met bijna mathematische precisie aan dat de kans dat Louwes de moordenaar is, vrijwel nul is. Maar dat vermoedden/wisten velen al.
Maar opmerkelijk in dit boek is dat hij opnieuw diverse magistraten ronduit van liegen beticht. En opnieuw gebeurt er niets. Geen boze of beledigde reacties.

Een treffend voorbeeld is een leugen van officier van justitie mr. E.E.G. Duijts voor de rechtbank te Zwolle. We laten de context en verdere details onbesproken.
Op een zeker moment wist mevrouw Duijts zeker dat Louwes op de avond van de moord omstreeks 18 uur niet thuis was geweest. Zijn agenda en overige informatie hadden dat onweerlegbaar duidelijk gemaakt. Toch hield de politie Louwes’ echtgenote twee maanden later een kalender voor (in zwart/wit, ook dat nog) waaruit het tegendeel zou moeten blijken. Dat kwam de officier beter uit. Mevrouw Louwes werd dus opzettelijk op het verkeerde been gezet en dat wist de officier. Die betoogde dat nog voor de rechtbank in Zwolle en ze beschuldigde mevrouw Louwes er zelfs van te liegen toen die verklaarde dat haar man die avond niet thuis had gegeten. Een vriendin kon dit beamen, maar mevrouw Duijts betichtte mevrouw Louwes van meineed en wilde zelfs dat de rechtbank daar aantekening van zou maken.

Mevrouw Louwes loog niet. Mevrouw mr. E.E.G. Duijts loog wel. Jaren geleden schreef Maurice de Hond hier al over en nu opnieuw beschrijft Prof. Derksen deze leugen uitgebreid in zijn nieuwste boek.

En waar blijft mevrouw Duijts om rectificatie te eisen? En hoe kijken haar collega’s naar deze affaire? Hopelijk met de nodige verontwaardiging.