Om deze conclusie kan de filmbezoeker niet heen. Na een korte inleiding in de Deventer Moordzaak komen Michael en zijn partner nadrukkelijk als onschuldige slachtoffers in beeld.
Wanneer het de bedoeling van de makers is geweest dit stel onschuldig te verklaren aan de moord van Jacqueline Wittenberg en daarmee te rehabiliteren, dan zijn ze daarin royaal geslaagd.
Michael en Meike worden extra zielig in beeld gebracht en dat was niet nodig geweest.
Het is nogal wat om publiekelijk (door Maurice de Hond) van de moord te worden beschuldigd. Dan krijg je schandelijke telefoontjes, dan wordt een steen door je ruit gegooid, wordt je huis besmeurd en krijgen de honden stukjes vlees met partyprikkers toegeworpen. Vreselijke ervaringen die je leven tot een hel maken.
Maurice de Hond is daarvoor veroordeeld tot 2 maanden cel voorwaardelijk en een geldboete van 35.000 euro.
Maar de Deventer Moordzaak gaat niet over wie er onschuldig is aan de moord, maar wie de moord wel heeft gepleegd. En als er iemand als dader is veroordeeld, is de vraag gerechtvaardigd of het vonnis niet alleen wettig maar ook overtuigend is. En daar wringt de schoen.
De film maakt duidelijk dat in de ogen van de makers Michael de Jong onschuldig is.
Minder expliciet wordt Louwes als de dader aangewezen en zeker niet met zoveel verbaal geweld als Haan deed in talkshows (o.a. DWDD in januari 2019) en in de introductie van de podcast De Deventer Mediazaak. Hierin riep hij (veel te) luid en duidelijk dat Michael de Jong “geen bal” met de zaak te maken heeft en dat Louwes de moordenaar is. Beide uitspraken kan hij overigens niet hard maken.
Fedja van Huêt speelt een prima rol.
Sterker, de Haan die hij speelt komt een stuk sympathieker over dan de echte Haan. Niet zo’n alleswetende drammer: Haan duldt immers geen tegenspraak, praat door de vragenstellers heen, neemt de regie van de vragensteller luidruchtig over en vergeet vooral niet Maurice de Hond een veroordeelde crimineel te noemen.
De argeloze kijker of luisteraar zal zich bij die laatste kwalificatie toch wel een ander beeld voorstellen.
Wat in de film ook opvalt is de heldenrol die Haan krijgt toegemeten. Onverschrokken, zoekend, sympatiek, vasthoudend en … de enige in de media die het goed ziet. Zo’n verheerlijking had wel een onsje minder gemogen.
De Veroordeling boeit de kijker ruim twee uur. De rollen worden overtuigend gespeeld. Dat er nogal wat valt aan te merken op de feiten zoals ze worden gepresenteerd, is begrijpelijk. Het is een speelfilm en geen documentaire. Toch zijn er nogal wat scenes die meer suggereren dan in werkelijkheid het geval was (geld op eigen rekening zetten, het bekende vlekje #10, bijvoorbeeld).
Ook in dat opzicht was De Deventer Mediazaak het voorspel van de film.
* De foto aan het begin van dit artikel is genomen vlak voor de voorstelling op dinsdagmorgen 10:50. Er was dus natuurlijk geen sprake van gedrang bij de ingang. In de kleine zaal 3 zaten vijf personen.