Maurice de Hond heeft een dezer dagen zijn biografie gepubliceerd. Bijna iedereen in Nederland kent hem als de bekendste opiniepeiler die decennia lang op geen enkele verkiezingsavond ontbrak. In heldere bewoordingen wist hij op bewonderenswaardige wijze de uitslagen te analyseren.
De laatste tijd wordt zijn naam veelal in verband gebracht met Covid-19. Al bijna drie jaar lang bespreekt hij op indringende wijze de wetenschappelijke kant van deze pandemie en neemt hij duidelijke standpunten in die hem niet altijd in dank worden afgenomen.

Maar de aandacht in dit artikel betreft zijn niet aflatende bemoeienissen met de Deventer moordzaak. Sinds 2005 is hij de drijvende kracht achter het onderzoek in deze slepende zaak die gekenmerkt wordt door een veroordeling op grond van schandelijk flinterdun bewijs. In zijn biografie besteedt hij bijna 50 pagina’s aan deze zaak die zijn leven drastisch heeft beïnvloed. Wie kan zich niet zijn veroordeling herinneren vanwege smaad tegen de ‘klusjesman’?
Het is haast niet te doen een dergelijke ingewikkelde zaak die al 23 jaar de gemoederen bezig houdt in zo weinig pagina’s samen te vatten, maar toch is hij hierin goed geslaagd. Hij volgt de grote lijn maar ook belangrijke details krijgen de volle aandacht en – zeer belangrijk – hij houdt zich aan de feiten. Vrijwel alles wat hij in deze zaak te berde brengt stoelt op feiten zoals uitspraken van getuigen in processen verbaal, passages in rapporten of vonnissen. Daarom is het extra wrang dat Sander Burger, de regisseur van de film De Veroordeling De Hond verwijt de feiten te verdraaien. Terwijl bovendien zowel de film als de podcast de Deventer Mediazaak – die als een trailer voor de film fungeerde (zaken zijn zaken) – (opzettelijke) aantoonbare fouten en verdraaiingen bevat.

Van bijzonder belang is natuurlijk hoe De Hond terugkijkt op zijn veroordeling. Hij zet aan het einde van dit hoofdstuk een aantal gevoelens over de verschillende aspecten van deze zaak op een rij en dan komt ook dit punt aan de orde.
Hij schrijft:
‘Als De Jong [de ‘klusjesman’, red.] en zijn vriendin echt geen betrokkenheid bij de moord hebben, is het heel erg dat ze daar wel jarenlang door velen voor zijn aangekeken en betreur ik mijn rol daarin.’ en
‘Het allerergste vind ik dat de werkelijke dader ervoor heeft gezorgd dat Ernest Louwes en zijn familie nu al 23 jaar in een hel leven. Die hel is niet gestopt na zijn vrijlating.’
Dat is niet de taal van de veroordeelde crimineel die Bas Haan hem bij elke mogelijke gelegenheid zo graag blijft noemen.