Ernest Louwes is definitief veroordeeld voor de moord op de weduwe Wittenberg maar heeft voortdurend ontkend deze te hebben gepleegd. En dat niet alleen, hij heeft daarvoor steeds consistente en zeer aannemelijke verklaringen afgelegd. Maar de rechters oordeelden anders. In alle juridische en forensische procedures die volgden werd de persoon Louwes wel eens vergeten.

Vele waarnemers (en dat zijn er in deze zaak nogal wat) waren het er al vanaf het eerste uur over eens dat Louwes niet op een dergelijk flinterdun dossier veroordeeld had mogen worden en dat zijn onschuld veel waarschijnlijker was dan slechts een reële mogelijkheid. Dat het bij lange na niet het noodzakelijk overtuigende bewijs bevatte.

Die groep is in de loop der jaren niet minder geworden, integendeel. Een cold case team (CCT) van de Amsterdamse politie bracht in juni 2022 verslag uit van een drie jaar durend onderzoek. Dit bracht zoveel ontlastende (en ook ontluisterende) feiten aan het licht dat serieus rekening moet worden gehouden met de zoveelste gerechtelijke dwaling.

Dit alles is Louwes natuurlijk niet ontgaan. Ongetwijfeld zal hij samen met zijn advocaat mr. Knoops het verslag van het CCT hebben gespeld en daaruit de hoop hebben geput dat de inmiddels al 24 jaar voortslepende zaak toch nog een voor hem positieve wending zal nemen.

In de loop der jaren zijn alle aspecten van deze ingewikkelde zaak tot in de kleinste details bekeken (Het Mes, Het Telefoontje, DNA, etc.) maar daarbij wordt vaak het onderwerp van de zaak vergeten, de veroordeelde Ernest Louwes. Die als mogelijk onschuldige fiscalist van de ene dag op de andere in een rollercoaster van vrijspraak, veroordelingen, gevangenis, cassaties en herzieningsverzoeken terecht kwam.

Toen het hele circus begon was hij 46 jaar en vader van een jong gezin. Vanaf dat moment is zijn leven nooit meer normaal geworden, ook niet toen hij in 2009 de gevangenis kon verlaten. Hij kon als veroordeelde moordenaar moeilijk een geschikte baan vinden. Hij mocht gezien zijn verleden niet als advocaat optreden en met de jaren kwam langzaam de pensioengerechtigde leeftijd in zicht. Maar een goed pensioen had hij niet kunnen opbouwen en daarom moet hij nu als bijna 70-jarige nog hard werken om het gezinsinkomen op peil te brengen.

Een scenario dat al zwaar is voor een terecht veroordeelde moordenaar (maar ja, dan had hij maar niet moeten moorden), maar wanneer dit alles je als onschuldige burger overkomt, is dat ronduit hemeltergend.

Daar hoorden we in de zesdelige podcast De Deventer mediazaak en daarop volgende film De Veroordeling niets over. Integendeel. Bas Haan, Annegriet Wietsma en Sander Burger hadden het veel te druk met een andere hoofdrolspeler in deze zaak.