Het Openbaar Ministerie geloofde jarenlang dat Het Mes het moordwapen was. Tegen beter in, dat wel. En toen, heel plotseling, maakte Het Mes plaats voor DNA.

Wanneer het niet om een ernstige moordzaak zou zijn gegaan, zou men over zo’n enorme abrupte koerswijziging kunnen schateren.

Dat moeten we dus niet doen.

Wel wil de redactie 25 euro uitloven voor de beste YouTube- video van de onderstaande sketch.

Deze is geïnspireerd door een hilarische youtube-video waarin een meisje woorden tekort komt om haar liefde voor haar cavia te tonen die ze liefdevol in haar schoot streelt.
Toen iemand vroeg of ze nog meer huisdieren had, antwoordde ze enthousiast: “Ja”, en gooide de cavia over haar schouder heen.

De volgende sketch staat me voor ogen.

Een mevrouw van het Openbaar Ministerie (ze heeft een soort kapje op haar hoofd met OM er op) zit op een stoel en kijkt liefdevol naar wat ze in haar armen heeft gesloten. Af en toe streelt ze het met een verliefde blik.

Een passerende heer vraagt:
‘Dag mevrouw. U bent van het Openbaar Ministerie?’

De mevrouw kijkt even op en antwoordt:
‘Ja, ik ben de advocaat-generaal van het Hof Den Bosch.’

Ze kijkt weer snel naar wat ze in haar armen houdt en gaat door met strelen en spreekt liefdevolle woordjes:
‘Ach, wat zou ik toch zonder jou moeten, wat ben ik toch gelukkig met jou!’

De heer buigt zich wat voorover.
‘Mag ik vragen wat u daar in uw armen houdt?’

De mevrouw kijkt de heer even aan en zegt:
‘Ja hoor, dit is een belangrijk bewijsstuk in de Deventer moordzaak. Ik ben er zo ontzettend blij mee.’

De heer reageert verbaasd.
‘Wat is het dan?’

‘Ja, dit is het moordwapen en daar ben ik erg op gesteld. Ja, heel erg zelfs.’

Ze drukt het voorwerp nog eens extra tegen zich aan en kijkt opnieuw verliefd naar beneden.

‘Het moordwapen?’

‘Ja, het mes waarmee de weduwe Wittenberg is vermoord.’

De heer richt zich weer op.
‘Maar dat mes is toch helemaal het moordwapen niet! Dat hebben ze toch vastgesteld? Geen DNA, geen bloed en die geurproef deugde ook al niet, die was vervalst. Dus, nee, dat mes is echt het moordwapen niet hoor!’

De mevrouw kijkt de heer ontsteld aan en stopt onmiddellijk met strelen.
‘Echt? Dus dit is niet het moordwapen?’

‘Nee.’

Zonder aarzelen pakt de mevrouw het mes uit haar schoot en werpt het met een royaal gebaar weg over haar schouder.
‘O, nou, dat is niet erg hoor. Ik heb hier nog een ander bewijsstuk. Een blouse met een vlekje.’

Ze pakt de blouse vanaf een tafeltje naast haar, neemt die liefdevol in haar armen en begint het te strelen.
‘Wat ben jij een mooi bewijsstuk, zo mooi!’

Ze kijkt weer verliefd naar de blouse en zegt, tegen de heer opkijkend:
‘Vindt u het ook geen prachtig bewijsstuk?’

De heer haalt zijn schouders op en loopt weer verder.