Bas Haan is een onderzoeksjournalist die zijn sporen heeft verdiend met onderzoek naar ongerechtigheden in het openbaar bestuur, met name in Den Haag.

Dit soort onderzoek is toch weer wat anders dan wetenschap bedrijven, een tak van sport met eigen strikte normen en waarden.

Toen Haan zich op de Deventer Moordzaak wierp, dacht hij op dezelfde manier te werk te kunnen gaan als op de departementen. Documenten opvragen, informatie krijgen van anonieme bronnen (het zogenaamde netwerk) en klagende partijen een luisterend oor bieden.

En wanneer alle informatie zou leiden tot een echte ongerechtigheid, verscheen van zijn hand een rapport en mocht hij van zijn werkgever de onthulling in Nieuwsuur aan het volk presenteren.

Het zou heel plezierig zijn geweest wanneer hij tijdens zijn onderzoek in de Deventer Moordzaak op dezelfde wijze documenten boven tafel zou hebben gekregen die de schuld van Louwes ondubbelzinnig zouden aantonen.

Of wanneer hij getuigen binnen het OM zou hebben kunnen vinden die zouden willen verklaren dat Louwes willens en wetens, opzettelijk onjuist zou zijn beschuldigd.

En dat hij daar door maar geduldig te blijven wroeten achter zou zijn gekomen. Dat zou groot nieuws zijn geweest.

Maar zo werkt het dus niet. In de wetenschap moet je met bewijzen komen en niet met speculaties.

En wat je als onderzoeker zeker niet moet doen, is je laten leiden door rancune. In zijn boek uit 2009 ademt bijna elke bladzijde zijn afkeer van Maurice de Hond.

Die rancune zit bij Haan erg diep.

Ook tijdens een gesprek in DWDD in januari 2019 kon hij er maar niet over ophouden.

En opnieuw, in een trailer van de Deventer Mediazaak, had hij maar een woord genoeg om op Maurice de Hond los te gaan.

Een onderzoeksjournalist kan toch beter?