Jacqueline Wittenberg wilde vaart zetten achter haar nieuwe testament. Zo bevestigde haar schoonheidsspecialiste. “De kogel is nu door de kerk” vertelde ze haar tijdens de laatste ontmoeting.

Wilma, de schoonheidsspecialiste wist te vermelden dat Jacqueline er vaart achter had gezet. “De kogel is nu door de kerk”, zei ze tijdens de laatste ontmoeting. De verklaring van Wilma kan worden teruggekeken in de documentaire van Talpa van 2 maart 2006, minuut 56:00.

En inderdaad, als je het resultaat overziet, dan is er inderdaad sprake van haastwerk.

Logischerwijs had ze eerst een stichting moeten oprichten om de wens van haar overleden echtgenoot te eren, een stichting om patiënten een nieuwe start in het leven te geven.

Vervolgens had ze haar testament zo kunnen wijzigen, dat die stichting de nieuwe erfgenaam werd.

Daar zag ze vermoedelijk een probleem in: tussen het oprichten van de stichting en het opstellen van een nieuw testament zou haar erfenis toevallen aan de vorige begunstigden en dat wilde ze helemaal niet meer.

Misschien had ze dat wel nooit gewild. Volgens Wilma had ze zich moreel gechanteerd gevoeld door die erfgenamen zoals blijkt uit het PV van 30 september 1999:

Daarom dus die ingewikkelde constructie: als ze kwam te overlijden moest meteen een stichting worden opgericht en tussentijds viel het gehele vermogen toe aan een soort geldezel, in juridische termen een executeur testamentair met bezit genoemd.

En dat was Louwes.

Louwes is wel verweten, commissaris Visscher drukt zich in dergelijke termen uit en Bas Haan legt dat er nog eens dik bovenop, dat hij zich van de erfenis, of minstens een deel ervan probeerde meester te maken.

Maar dat kon helemaal niet.

Louwes wás al meester van de erfenis op het moment dat Jacqueline de laatste adem uitblies. Dat was nu juist de gedachte achter die functie.

En dat was de gedachte achter het bedenksel van de driehoek Jacqueline – Louwes – Notaris. De erfenis was in ieder geval veilig. Wilma vertelde in haar PV:

Louwes had dat geld dus al maar moest het wel vlotbaar maken om legaten uit te keren – dat had hij allang gedaan voordat er moeilijkheden ontstonden – en de stichting op te tuigen. Ook moest hij alle zaken, zoals de inboedel van de huurwoning van Jacqueline en haar andere bezittingen (juwelen, auto) te gelde maken.

Hoe?

De wet is daar heel duidelijk over, een executeur met bezit mag dat alleen via openbare verkoop. Niets onderhands dus, zoals Bas Haan meent te suggereren.

Zo meende een veilingmeester in de podcast Deventer Mediazaak ten onrechte voor een in goede staat verkerende auto van een goede klant (onderhands dus) meer te kunnen ontvangen.

Hij vond het maar vreemd dat Louwes dat niet wilde, maar was er kennelijk niet van op de hoogte dat Louwes die vrijheid niet had.

Het meest navrant is nog het volgende.

Toen Louwes werd afgevoerd, werden diens werkzaamheden juist door de vorige executeur testamentair overgenomen.

Dit was in flagrante strijd met het testament, waarin de opvolging van Louwes keurig was geregeld.