De podcast De schoft van de Deventer Moordzaak heeft veel minder aandacht gekregen dan de Mediazaak. Dat is niet terecht want in 16 afleveringen worden wel alle aspecten feitelijk behandeld. Zoals het hoort.

Een hoogtepunt van De Schoft is de laatste aflevering Het laatste woord is aan Peter Plasman. Zowel in geschreven als gesproken tekst belicht hij de diverse onderdelen van de zaak.

Zo komen de volgende kwesties aan bod: de rol van Maurice de Hond, het DNA-bewijs, de zaak zelf, de overtuiging van de rechters, mevrouw Waisvisz en de anonieme briefjes, en natuurlijk De Deventer Mediazaak.

Je merkt meteen dat hier een topadvocaat aan het woord is. Zijn analyse is evenwichtig en zakelijk geschreven en juridisch verantwoord.

Iedereen wordt aangeraden het stuk van ongeveer 7 kantjes rustig te lezen of via Spotify naar zijn heldere uitleg te luisteren. Het is zeker de moeite waard.

Voor degenen die niet zo lang kunnen wachten, hieronder alvast een aantal treffende passages.

Afrekening in de podcast Deventer Mediazaak

Deze zomer werd onder de titel De Deventer Mediazaak een nieuw hoofdstuk geschreven. Alhoewel de titel van deze podcast suggereert dat het hier gaat om een beschouwing van de manier waarop de media met de Deventer Moordzaak zijn omgegaan is de podcast in feite één grote afrekening met Maurice de Hond. In september [2021, red.] verschijnt de film De Veroordeling en naar verwachting zal deze afrekening daarin een vervolg krijgen.

Pot verwijt de ketel …

Wat de podcast [De Deventer Mediazaak; red.], zo merkwaardig maakt is dat het centrale verwijt daarin is dat De Hond zich schuldig heeft gemaakt aan “trial by media” maar dat de luisteraar door de makers van de podcast eenzelfde “trial by media” wordt voorgeschoteld. En dan ook nog eens voor gedrag dat door rechters al onherroepelijk is afgehandeld. De Hond heeft de prijs voor zijn gedrag al betaald, lang voor de lancering van de podcast waarin alles nog eens dunnetjes wordt overgedaan. De Deventer Mediazaak is een “trial by media” met een evidente schending van het ne bis in idem beginsel, iemand mag niet twee keer voor hetzelfde gedrag bestraft worden. Dat de inhoud van de podcast een afstraffing van De Hond is staat buiten kijf, sterker, hij is ook zo bedoeld en getuige reacties in de media is het ook zo opgevat.

Blunders

Waar De Hond aanvankelijk heeft betoogd dat Louwes onschuldig vast zat en De Jong de dader is heeft De Hond zijn standpunt later bijgesteld en is zijn overtuiging geworden dat het onderzoek in de Deventer Moordzaak zodanig beheerst wordt door blunders dat bij de huidige stand van zaken niemand voor deze moord veroordeeld zou mogen worden. Dát er sprake is van blunders in het opsporingsonderzoek in de Deventer Moordzaak is ook de opvatting van de advocaat-generaal bij de Hoge Raad, mr. Aben.

DNA dubieus

Maar ten aanzien van beslissende bewijsmiddelen in een strafzaak moet toch verwacht worden dat vastgesteld wordt dat contaminatie uitgesloten is. Die vaststelling heeft het hof echter niet gedaan.

Scenario’s

Het ten onrechte melden aan de rechters dat het onderzoek in andere richtingen alibi’s had opgeleverd is de belangrijkste trigger voor De Hond geweest om zich op De Jong te richten. In feite heeft De Hond twee wegen bewandeld. De eerste was om met behulp van deskundigen de gehanteerde bewijsmiddelen trachten te ontkrachten. De tweede weg was om aan te tonen dat er wel degelijk sprake was van een alternatief scenario.

Afserveren

Wat in de podcast (De Deventer Mediazaak; red) ontbreekt is een inhoudelijke reactie op de vele punten die De Hond naar voren heeft gebracht. Alle fouten en tekortkomingen die De Hond heeft benoemd worden gepareerd met de stelling dat hij het niet goed ziet omdat het daderschap van Louwes boven elke twijfel verheven is. Op deze manier is er ook niet de noodzaak om de vele terechte en voor de hand liggende vragen die De Hond aan de orde heeft gesteld van een inhoudelijke reactie te voorzien. Wellicht is dat te verklaren door de drijfveer om De Hond af te serveren.